กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพระราชาองค์หนึ่งที่ใจดี รักสัตว์ และชื่นชอบสัตว์มีปีกประเภทนกและเหยี่ยวต่างๆ เป็นที่สุด ถึงขั้นมีสถานที่ไว้สำหรับเลี้ยงนกขนาดใหญ่ใกล้ๆพระราชวัง พระราชาองค์นี้เป็นผู้ที่ไม่ชอบทำร้ายสัตว์ หรือล่าสัตว์เพื่อมาทำเป็นอาหาร ด้วยความกรุณาและใจดีของพระราชาทำให้มี พ่อค้าท่านหนึ่งได้นำเหยี่ยวจากต่างเมืองที่สวยงามมากถึง 2 ตัวมาเป็นของขวัญถวายพระองค์  โดยช่วงแรกเหยี่ยว 2 ตัวนี้ ยังไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพอากาศของเมืองนี้ได้ พระราชาจึงขอบคุณพ่อค้าที่นำเหยี่ยวมามอบให้ หลังจากนั้นจึงจัดหาหัวหน้าผู้มีความเชี่ยวชาญเรื่องนกมาดูแลเหยี่ยวเป็นพิเศษ จัดให้มีสถานที่ สิ่งอำนวยความสะดวก รองรับเหยี่ยวของขวัญ ทั้ง 2 ตัวนี้เป็นอย่างดี

จนวันเวลาผ่านไป เหยี่ยวทั้ง 2 จึง สามารถค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับเมือง และสภาพแวดล้อมที่แตกต่างได้ กระทั่ง วันหนึ่งพระราชาจึงอยากจะเห็นเหยี่ยวทั้ง 2 ตัวนี้บินบ้าง ว่าแล้วหัวหน้าผู้เชี่ยวชาญด้านนกจึงนำเหยี่ยวมาแสดงให้พระราชาดูเพียง 1 ตัว โดยเหยี่ยวตัวนี้สามารถบินได้ สูง สวยงาม สง่า และยังบินกลับลงมายังพื้นดินได้รวดเร็ว ทำให้เพระราชาตื่นเต้น และดีใจมาก จึงมอบรางวัลให้หัวหน้าผู้เชี่ยวชาญนกเป็นเหรียญทองคำ 1 กำมือ แต่ในขณะเดียวกัน หัวหน้าผู้เชี่ยวชาญนก ก็เสียใจที่ เหยี่ยวอีกตัวนั้นไม่ยอมบิน เมื่อพระราชาถามถึงเหยี่ยวอีกตัว หัวหน้าผู้เชี่ยวชาญนก จึงทูลเล่าความจริงให้ฟัง ว่าเหยี่ยวอีกตัวไม่ยอมบินเหมือนเหยี่ยวตัวแรก ได้แต่ยืนเกาะอยู่บนกิ่งไม้ เขาพยายามฝึกสอน ทุกทางเพื่อให้เจ้าเหยี่ยวตัวนี้ได้บิน แต่ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่าทุกทีไป เมื่อพระราชาได้ยินดังนั้นจึงครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดี ในที่สุดพระราชาจึงได้ความคิดว่าจะประกาศหาคนที่มีประสบการณ์มากกว่า หรือใครก็ตามที่สามารถทำให้เหยี่ยวตัวนี้บินได้ พระราชาจะมีรางวัลตอบแทนให้

มีชายแก่คนหนึ่งเมื่อได้ยินประกาศนี้จึงขออาสาเข้าเฝ้าพระราชา และกล่าวว่า เขามีวิธีที่จะทำให้เจ้าเหยี่ยวตัวนี้บินได้ ว่าแล้วพระราชาจึงให้ หัวหน้าผู้เชี่ยวชาญนก พาชายแก่ผู้นี้ไปยังสถานที่เลี้ยงเหยี่ยวตัวนั้น ชายแก่บอกพระราชาว่า เขาจะทำให้เหยี่ยวบินได้ในวันพรุ่งนี้แน่นอน ถ้าหากไม่มีอะไรผิดพลาด

วันต่อมา พระราชาตื่นเต้นและดีใจมากเมื่อได้เห็นเหยี่ยวตัวนั้นบินได้จริงๆ และสามารถบินได้สูงและรวดเร็วไม่ต่างไปกับเหยี่ยวตัวแรกที่ได้ชมไป พระราชาจึงตบรางวัลให้ชายแก่ เป็นเหรียญทองคำ 1 กำมือ ด้วยความดีใจ จากนั้นพระราชาก็ถามชายแก่ว่า เขาทำอย่างไร ทำไมเหยี่ยวตัวนี้ถึงบินได้? ชายแก่ก็ตอบกับพระราชาทันทีว่า ..เขาเพียงแค่ ตัดต้นไม้ ตัดกิ่งไม้ ที่เหยี่ยวตัวนี้เกาะอยู่ เพื่อไม่ให้มันสามารถยืนบนกิ่งไม้ใดๆได้นั่นเอง

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความจริงแล้วเราทุกคนนั้นมีปีกที่จะบินได้ เรารู้วิธีบิน และรู้ว่าจะบินไปที่ไหน แต่บางคนกลับยังไม่ยอมทำอะไร นั่งอยู่เฉยๆ หรือทำบางอย่างที่ด้อยกว่าสิ่งที่เราควรจะเป็น ดังนั้นจงอย่ายืนอยู่กับที่เมื่อคุณมีปีกที่บินได้ จงบินซะ! บินไปหาความสำเร็จ ความท้าทายต่างๆ แล้วคุณจะได้เห็นโลกที่กว้างขึ้นกว่าการยืนอยู่แต่ที่เดิมๆ